Armageddon's coming soon... (czyli kieszeń będzie pusta...)

Wow!  W sierpniu będzie masakryczna ofensywa Unicorna na moją kieszeń i wyobraźnię...Choć na to drugie - już teraz :)
Kasę trzeba składać na nowe Sigmy Super Pro Carbon (!szczególnie) i Barneveldy III, spróbować nowego, nietypowego, Andersona i, może w końcu, tak z ciekawości - Hamiltona, a wszystko to rzucić w nową Eclipse HD...:) Na razie czekam na wymiary dzid z A180Darts, ale już się mnie te nowe loteczki kręcą:) Gdyby jeszcze Cullen i Monk byli nieco ciężsi...
Przerwali mecz Kubota, to sobie jeszcze coś na spokoju ukłuję. Wcześniejszy, krótki trening z Tigerem (zaczynającym kolejny powrót do treningów) w miarę udany: tylko 2:3 (BO5) w zad (a wczoraj 1:4) i prawie (!) 22 na lotkę :) ...masssakra...

"Patatajanie na Jednorożcu" (czyli co nieco o moich Unicornach)

No, nie powiem, kilka tych Unicorn'ów (zwanych dalej U) przetestowałem, część już opędzlowałem, a jednymi gram obecnie. Były i Puristy i Fazy 5, Grippery I, Controle 5 i Thorny, Bezzegi i Newtony, Sigma Pro i T95, Dan Read i Core, no i oczywiście, Barneveldy Faza 2 i obecne i może o czymś jeszcze zapomniałem. Pewnie, kilka z nich to dla mnie nieloty, ale nie tylko o latanie chodzi w moich lotkach :)… Co by nie napisać, to już od pierwszego kupionego kompletu (Purist) podoba mi się jakość dzid U i ich design. Dzisiaj o trzech barelach.

                                             Thorne         -         T95        -   Core Tungsten

1. Na pierwszy ogień recenzji idą, rzucane od kwietnia do GP Koszalina, Gary Thorne. Loteczki występują w tylko jednej gramaturze - 25g. Zakupiłem pierwszy komplet jakoś tak we wrześniu-październiku 2011 i trochę nimi pokłułem. Spodobały mi się, więc wziąłem drugi komplet na zapas (nie wiadomo kiedy znów zachciało by mi się trafić w podłogę…), po czym kupiłem coś innego, więc trafiły na szafkę. A gdy wiosną br. bardzo spadła mi siła rzutu, to ponownie spodobały mi się za to, że:

- kształt bareli jest prawie idealny do mojego chwytu (idealnego jeszcze chyba nikt nie stworzył :) ), a rzucam "szerokim" ołówkiem słabo chwytając lotkę. Delikatne zgrubienie (i jednocześnie część bez frezów) wypada w środku bareli i na nim jest środek ciężkości. Idealnie mi to pasuje, bo kciuk trzymam na frezowanej części tylnej, a palec środkowy na frezowanej przedniej. Części gładkiej prawie nie czuję i nie wpływa na ślizganie wskazującego, bo opiera się on na frezach tuż przed gładką. Chyba nie przepadam (obecnie) za zbyt grubymi lotkami, ale to pogrubienie jest na tyle krótkie, że nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie, ponieważ…

- pogrubienie w środku powoduje, że Thorny lecą prosto przy moim słabym rzucie. Ostatnimi czasy wszystkie moje długie i proste dzidy mają tendencję do dużego "bujania" się w locie i krzywego wbijania, a Thorny tylko wtedy, gdy rzucę niechlujnie. Zresztą, taki prosty i pewny lot dotyczy pozostałych lotek, które mam lub miałem, z nierównomiernie rozłożoną masą (Faza 5, Sigma Pro - szczególnie, Priestley, Walshie, Montgomery, Thompson, Gripper, D'art 9, Scotty Burnett, Control, Bottlesen-marchewy-nieloty, Bezzeg), ale na razie, w miarę, radziłem sobie właśnie z Thornami,

- grip, mimo tego, że wygląda dość niewinnie, naprawdę dobrze trzyma paluchy; frezowanie w U jest bardzo dokładne, krawędzie frezów są "ostre" i nie tępią się zbyt szybko,

- zwężenie bareli przy grocie daje fajne (dla mnie) ułożenie palca środkowego i może on przylegać większą powierzchnią do bareli dla mojej lepszej kontroli,

- dość spora masa jest odpowiednia dla mojej siły wyrzutu,

- i więcej zalet mi nie potrzeba.

Trudno powiedzieć, czy jeszcze kiedyś nimi porzucam - bo oczywiście zacząłem kombinowanie z innymi dzidami... Do MP jeszcze kawałek czasu i może jakoś wzmocnię rzut, bo bazowanie tylko na parametrach lotki nie do końca mnie przekonuje. W każdym razie od kilku dni rzucam sobie…

2.  …T95 (23g)

Ta lotka dość mocno przypomina mi średnicą i (nieco) gripem moje najwdzięczniejsze Peckery II. Ale jest sporo krótsza i ma aż 95% wolframu (przy podobnej wadze). Jest dostępna w różnej gramaturze, długości i średnicy. Przed Koszalinem nie za bardzo chciałem się przestawiać na nią (choć może trzeba było…) i rzuciłem tylko kilkadziesiąt rund, ale urzekły mnie: gripem, prostym lotem i celnością (sic!). Szkoda tylko, że często wypadały z tarczy (lżejsze o 2g od Thornów), a zwiększanie siły wyrzutu powodowało lekki spadek stabilności. Jest czas do Lubniewic, brak turniejów i spinki, to może siła przyjdzie jakoś tak, samoistnie…:)  Balans lotki bardzo dobry. Palce nie mają problemu z trzymaniem. Bardzo fajny sposób frezowania bareli (chodzi mi o te cieniutkie, wystające w dość dużych odstępach, ostre fragmenty). Po kłuciu kilkudniowym zarysowania bareli minimalne. No i wypadanie jakby rzadsze – siła wzrasta!! Bez szafta z piórem środek ciężkości w środku bareli. Po uzbrojeniu w zestaw Cosmo, środek przesuwa się na drugi szeroki frez do tyłu. Standardowe groty U, w których jestem zabujany. Jeżeli chodzi o mnie, to nie pogniewałbym się, gdyby to fajne frezowanie było również w tylnej części bareli – dla większej pewności. Ale z drugiej strony, nawet gładkie części w srebrnym tungstenie U przy 95% nie powodują u mnie dyskomfortu. Nie trzymam palca na grocie, ale osoby, które to lubią byłyby zadowolone, bo nos dzidy jest delikatnie zwężany (a w razie czego Trident dokończy dzieła). Loteczka w tej gramaturze prawdopodobnie przypadnie do gustu amatorom wąskich i niezbyt długich i niezbyt ciężkich bareli, chwytu ołówkowego i estetom:) A i cena bardzo przyjemna jak na 95%. Bardzo fajne i będą katowane.

3. CoreTungsten 21g

Na koniec części I coś z niższej półki cenowej U. Bardzo przyzwoite i niedrogie lotki  80%- procentowe. Nie jest to moja waga (dostępne 21-27g nieparzyście) i sam nie pamiętam, kiedy do mnie przyleciały, ale jak remanent to remanent. Tak mi się wydaje, że widziałem je u Jokera – zwycięzcy z Kartuz i brązowego medalisty z Koszalina. Zatem latają wybornie (w dobrych rękach), więc chwyciłem je na kilkadziesiąt rund, ale nie mam dobrych rąk… Za to potrenowałem prostowniki grzbietu, bo lekkie i wylatają z tarczy…:) Dość długie, średnica "standardowa", przyjemne w chwycie, mimo, że grip raczej oszczędny. Ale jest frezowany na ostro, dużo wyraźniej niż w porównywalnych cenowo 80-tkach Flightmasterach z Red Dragona (a tym samym Designach, czy Nodorach, bo to jedna stajnia), lotki nie ślizgają się zbytnio, choć ja wolę wyraźniejsze i dłuższe odcinki frezowane. Uzbrojone w Gripper II medium i standardowe pióro U, mają środek ciężkości około 1-2mm za środkiem bareli. Gładki tungsten wydaje się nieco bardziej gładki niż w T95 czy Thornach. Dla mnie wykonanie bareli lepsze niż porównywalne, w/w Flightmastery, czy inaczej nazywane.

To tyle na razie, a gdyby nie to, że robota wzywa, to oczywiście ukłułbym coś w południowej sesji…

Koła fortuny (...czyli co nieco o moich tarczach)

Pierwszego sizalka zakupiłem w roku, bodajże, 2000. Harrows, druciany, chyba za 100zł, z jakiegoś sklepiku w Szczecinie. I katowałem go przez prawie 2 lata plastikami, bo o steelu w Polsce jeszcze nie słyszeliśmy. Ot, na treningi między meczami Bulshootera czy ligi szczecińskiej w "anglika" – która jeszcze bardzo dobrze się wtedy kręciła. A po tych prawie 2-ch latach trafił do zimnej i wilgotnej piwnicy w domu rodzinnym, w Gorzowie, na kupę szmelcu (ale na tym jego/jej żywot się nie zakończył).

Pierwszą tarczą po moim powrocie do loteczek, po 9-ciu latach, był Ton Machine by Winmau. Klasyczny druciak na treningi plastikami między meczami Bulshootera. Tyłka sobie nie zawracałem kwestią: czy jest dobry, czy zły –  po prostu musiałem mieć tarczę w domu i wybrałem wariant ekonomiczny (jeszcze wtedy nie maniaczyłem ze sprzętem). Na plastiki był doskonały. Ale przyszedł czas na pierwszy komplet steel-lotek, stalowe okręgówki, stalowe treningi i zaczęła się jazda. Reboundy druciane w ilości wielkiej, mata ochronna na podłodze, a w końcu – pozdejmowane druty. Na tarczy bez pająka rozegraliśmy nawet jakieś 2-3 turnieje na Klemensa (sektory bonusowe były rozpatrywane uznaniowo przez obie strony), aż w końcu tarcza powędrowała do kolegi na działkę. Pamiętam, że mimo wszystko sizal ładnie się zachowywał, nie było większych wybrzuszeń, ani dużych dziur.

Potem był poturniejowy Focus. Rewelka. Zmasakrowana przeze mnie. Każdy uwielbia Focusa i zna jego zalety, więc się nie rozwodzę.

Gdy nadszedł jego kres i oddałem komuś tę tarczę, padło na Bladą 3-kę. Towar, jak dla mnie,  przereklamowany biorąc pod uwagę to, co już było w tym samym czasie dostępne na rynku. Grubaśny (choć trójkątny) pająk i szybkie zużycie sizalu. Zresztą, z 4-ką nie było dużo lepiej. Niby cieńszy pająk, ale wyraźnie (miejscami) odstający od sizalu, w dalszym ciągu bull gruby, a i sizal dość słaby (dziury i pęcznienie - albo raczej "wychodzenie" sizalu w najbardziej eksploatowanych sektorach; oczywiście, tarcza była obracana). Odbić dużo od pająka i sizalu (ale też i lekkie lotki w tym okresie 22-23g). Wożę go teraz (właśnie, czemu go wożę, mam inne przecie…) w bagażniku wraz ze stojakiem, na awaryjne sytuacje wyjazdowe. Obie Bladzinki nie przekonały mnie zbytnio.

Popadłszy w maniactwo sprzętowe postanowiłem wypróbować Advantage II by Bull's. Ogólnie, tarcza prezentuje się bardzo dobrze, bo i kolory sektorów fajne (tarcza bardzo jasna), najcieńszy, jaki znam - pająk, sizal dość mocno upakowany, DBull centralnie ale widać niedociągnięcia w łączeniu blaszek pająka (malutki minus). Po kilkunastu rundach widać już, zresztą pierwsze wygięcia tego cieniuśkiego pająka: sizal jest rozpychany grotem i działa na blaszki wyginając je na zewnątrz "obleganego" sektora (jest to tylko wygięcie, blaszki nie wychodzą z sizalu, absolutnie). Widać to delikatnie na zdjęciu.

Gdy "spadła" mi siła rzutu (za cholerę nie wiem, skąd mi się to bierze), miałem bardzo dużo odbić od tarczy. Gdy lotce udało już się wbić w tarczę, to grot penetrował ją na niewiele ponad 3-5mm. Miałem bardzo dużo lotek, które – po wbiciu w tarczę – przechylały się w dół i spadały na podłogę. Nie uważam tego za wadę tarczy, tylko stwierdzam, że moje słabe (siłowo) rzuty na nią nie za bardzo się nadawały. A dodatkowo waliłem wtedy zazwyczaj Peckerami (22,5g), czyli dość lekkimi dzidami. Większych uszkodzeń wizualnych (dziury, czy wybrzuszenia) nie stwierdziłem. "Przerobiłem" dwie sztuki Advantage II i uważam ją za bardzo dobrą i trwałą tarczę. Fotka pokazuje (na nieco większym zoomie) katowany fragment tarczy (a wszystkie już były katowane) po około 4 miesiącach rzucania.

 Przy okazji zawiesiłem jeszcze na ścianie, tuż obok, Bull's  Trainer'a. Poza mniejszą szerokością pól D i T, a także napisami na samej tarczy nie różni się niczym innym od klasycznego Adv. II. Od czasu do czasu potrenuję sobie na niej. Fajnie jest, po takim treningu, "przesiąść się" na normalną tarczę… Dable i triple wydają się tak ogromne, że nic, tylko je kłuć…:)  Gdyby nie wiatrówka i śrut przy jakiejś imprezie poza-darterskiej, pewnie by wyglądała lepiej, ale i tak jest fajna. fotka z fragmentem "przestrzelonym" (w lewym górnym rogu) i najbardziej skatowanym sektorem poniżej.

 

Nim żywot drugiego Advantaża II dobiegł końca, zakupiłem Target Pro Tour (wersja przed sygnowaniem przez A. Lewis'a, brana w promocji z A180Darts). To, co widać na zdjęciach poniżej, to tarcza po 3 dniach użytkowania (po około 1,5 godz., dziennie; 2 razy obracana).

Nówka nawet ładnie wygląda (ale nie tak fajnie jak Adv II – wg mnie): wyraźnie widoczne żyłki na granicach kolejnych "paczek" sizalu, sizal bardzo równy, dość kolory żywe, sektory równe, blaszki pająka nie za grube, bull centrycznie, sizal wygląda solidnie, brak większych niedoróbek produkcyjnych. No, ale mija kilkadziesiąt rund i zaczynam zauważać "wady ukryte":) (joke). Plastik z opakowania paczek sizalu zaczyna wyłazić z tarczy, a dziury po grotach są wyraźne i głębokie. Sizal w tej tarczy upakowany średnio mocno (słabiej niż w Bull's), odbić brak (ale rzucam już 25g Gary Thorne i dzida z większym impetem wpada w tarczę, stąd nie za bardzo można porównać to z odbiciami z Bull's-a przy rzutach Peckerami). Grot penetruje na kilkanaście milimetrów, ale nie dochodzi do płyty tylnej tarczy. Tarcza fajna, ale dość delikatna.

Dojechała do mnie też niedawno Eclipse Pro Unicorna i Target-prawie nówka wskoczył do pudełka. Jest to już ostatnia tarcza na liście, którą chciałem przetestować. Wizualnie najładniejsza (albo na równi z Bulls'em) ze wszystkich opisanych. Fajne, żywe kolory, sizal bez większych wybrzuszeń czy wklęśnięć, blaszki pająka równiusieńkie, bull centralnie. Wrażenie solidności konkretne. No, ale to tylko image – nie najważniejszy dla kujaków. Sizal upakowany wyraźnie słabiej niż w Bullsach. Pierwsze lotki powodują przyspieszenie pulsu, bo wchodzą jak w ciepłe masełko. Fajowsko. Blaszki pająka chyba nieco grubsze niż w Byku, ale w trakcie 4 dni rzucania ilość odbić od nich niezauważalna. Może 2-3 razy. Ciężkie Thorny spokojnie wbijają się swobodnie, nie ma odbić i sizal trzyma solidnie groty. Wziąłem lżejsze lotki do łapy i podobnie – penetrują głęboko. Zauważyłem jednak, że niektóre miejsca w sektorach (szczególnie jasnych) są jak gdyby "mniej gęste": lotka rzucona z podobną siłą dobija aż do płyty, co wyraźnie słychać - taka ciekawostka. Jednak luźniejszy sizal sprawia, że dość wyraźne są dziury po dzidach. Aby nie zmasakrować za bardzo sektorów obracam ją codziennie. Zdjęcie pokazuje tarczę po 4 dniach łupanki (po około 1,5 godz. dziennie). Może nie super-trwała tarcza, ale dla mnie fajna.

Zrobiłem sobie taki teścik "penetracyjny": z jednakowej wysokości zrzucałem lotki (Thorny, 25g) na Targeta, Bull'sa i Unicorna. I wbijały się (w tej samej kolejności) na  (ok.)13 – 10 – 16mm. Wynika z tego, że najtwardszym (i najtrwalszym, pod czym się podpisuję) jest Bull'sik, zaś Pro Tour'a i Eclipse Pro docenią przede wszystkim amatorzy lekkich lotek i niezbyt mocnego rzutu. Fakt, że nieco szybciej się zużyją, no, ale coś za coś… Prawda też jest taka, że oprócz mnie nie znam nikogo, kto by miał taką ilość odbić od twardych Byków i tak słaby rzut…:) Druga prawda jest taka, że nigdy raczej nie wiadomo na 100%, na jaką tarczę spotkamy na turnieju…

Dodam jeszcze, że:

-   delikatne spryskiwanie tarcz przyrządem stosowanym powszechnie przy prasowaniu, pozwalało mi tak na redukcję ilości odbić na Bull's-ie, jak i na lepsze trzymanie grotu przez sizal. Ale to żadna nowina …chyba… W każdym razie nie stwierdziłem, by zabieg ten wpływał negatywnie na trwałość tarczy, o czym czytałem tu i ówdzie. Każda tarcza moja poddawana jest takiemu zabiegowi 1-3 razy dziennie,

-        pająk najbardziej wystaje z tarczy w Unicornie, a najmniej w Bull'sie,

-        przy wbijaniu w tarczę Bull's jest najgłośniejszy, a najcichszy Unicorn (przy ścianach G-K i treningach wieczorno-nocnych z pokojem dzieciaków/sypialnią z żoną za ścianą - może to mieć znaczenie).

 A co ze stareńkim Harrowsem? Jakieś 2,5 roku temu braciak powiesił go w tej wilgotnej i chłodnej piwnicy w Gorzowie i muszę stwierdzić, że na lepszym sizalu nie grałem:) (pomijam aspekt drutów). Pociemniał, może nawet lekko zaczyna gdzieś tam podgniwać, cała masa ciemnych punktów po grotach, ale jakie masełko! Jakie trzymanie! Jaki brak wybrzuszeń czy wystających kłaków! Jest boski i zawsze z przyjemnością kłuję tę tarczę, bo i dźwięk wbijania jakiś taki soczysty i przyjemny:) Fakt, że tarcza ta ogrywana jest dużo rzadziej niż domowe - szczecińskie; kłuję tam może raz na 3 miesiące czasami sam, czasami z kimś, ale mimo wszystko, tarcza ta przeszła już sporo dużo wcześniej.

To tyle, nadeszła pora by coś ukłuć w sesji wieczornej :)